شب ادراری ثانویه وضعیتی است که در آن فرد پس از دوره‌ای از کنترل کامل مثانه (حداقل شش ماه) دوباره به شب ادراری دچار می‌شود. این مشکل معمولاً در اثر عوامل مختلفی مانند استرس روانی، عفونت‌های دستگاه ادراری، دیابت، یبوست، یا مشکلات ساختاری در دستگاه ادراری بروز می‌کند.

تغییرات عمده در زندگی کودک، مانند تولد یک خواهر یا برادر جدید، نقل مکان، یا مشکلات خانوادگی نیز می‌توانند باعث بروز این نوع شب ادراری شوند. برای تشخیص شب ادراری ثانویه، پزشک ممکن است تاریخچه پزشکی فرد را بررسی کرده و آزمایش‌های لازم را برای شناسایی مشکلات پزشکی انجام دهد.

درمان‌های مختلفی برای مدیریت شب ادراری ثانویه وجود دارد که شامل درمان علت‌های زمینه‌ای، تغییرات رفتاری مانند کاهش مصرف مایعات قبل از خواب و استفاده از توالت قبل از خواب، و در برخی موارد درمان دارویی است. صبر و حمایت والدین نقش مهمی در مدیریت این مشکل دارد و مشورت با پزشک یا متخصص اطفال توصیه می‌شود تا راهکارهای مناسب ارائه شوند.

علل شب ادراری

شب ادراری می‌تواند به دلایل مختلفی رخ دهد، از جمله:

عوامل ژنتیکی: شب ادراری معمولاً در خانواده‌ها به صورت ارثی دیده می‌شود. اگر والدین کودک در کودکی شب ادراری داشته باشند، احتمال بیشتری وجود دارد که کودکشان نیز دچار این مشکل شود.

تأخیر در تکامل سیستم عصبی: در برخی کودکان، سیستم عصبی مرکزی هنوز به طور کامل برای کنترل مثانه در طول شب تکامل نیافته است.

مشکلات پزشکی: مشکلاتی نظیر عفونت‌های دستگاه ادراری، دیابت، یبوست یا مشکلات ساختاری در دستگاه ادراری می‌توانند موجب شب ادراری شوند.

عوامل روانشناختی: استرس، اضطراب یا تغییرات عمده در زندگی کودک (مثل تولد یک خواهر یا برادر جدید، نقل مکان، یا مشکلات خانوادگی) ممکن است به شب ادراری منجر شود.

مصرف زیاد مایعات قبل از خواب: نوشیدن مقدار زیادی مایعات، به ویژه نوشیدنی‌های کافئین‌دار یا شیرین قبل از خواب، می‌تواند خطر شب ادراری را افزایش دهد.

روش‌های درمان شب ادراری

درمان شب ادراری به علت و شدت مشکل بستگی دارد و ممکن است شامل ترکیبی از تغییرات رفتاری، درمان‌های دارویی و تکنیک‌های دیگر باشد. در اینجا برخی از روش‌های معمول درمان شب ادراری توضیح داده شده است:

1. تغییرات رفتاری

• کاهش مصرف مایعات قبل از خواب: کودک را تشویق کنید که در طول روز بیشتر مایعات بنوشد و مصرف مایعات را در ساعات قبل از خواب کاهش دهد. این کار به کاهش حجم ادرار در طول شب کمک می‌کند.
• استفاده از توالت قبل از خواب: مطمئن شوید که کودک قبل از خواب به توالت می‌رود تا مثانه خالی باشد.
• سیستم پاداش: استفاده از پاداش‌ها برای تشویق کودک به شب‌های خشک می‌تواند انگیزه‌دهنده باشد. ایجاد جدول پاداش و تقدیر از تلاش کودک می‌تواند مؤثر باشد.
• بیدار کردن کودک در طول شب: برخی والدین ممکن است کودک را در اواسط شب بیدار کنند تا به توالت برود. این کار می‌تواند به کودک کمک کند تا به تدریج به کنترل مثانه عادت کند.

2. درمان دارویی

• دسموپرسین: این دارو می‌تواند تولید ادرار در شب را کاهش دهد. دسموپرسین معمولاً به صورت قرص یا اسپری بینی تجویز می‌شود و برای استفاده کوتاه‌مدت توصیه می‌شود.
• آنتی‌کولینرژیک‌ها: این داروها می‌توانند به افزایش ظرفیت مثانه کمک کنند و در مواردی که مثانه کودک کوچک است یا مشکل انقباض مثانه وجود دارد، مفید باشند.

3. آموزش مثانه

• تمرین‌های تقویتی: تمرین‌هایی برای تقویت عضلات مثانه و افزایش ظرفیت آن می‌تواند به کودک کمک کند تا کنترل بیشتری بر مثانه خود داشته باشد. این تمرین‌ها معمولاً شامل تمرین‌های نگه‌داشتن ادرار برای مدت طولانی‌تر و افزایش تدریجی زمان بین دفعات رفتن به توالت است.

4. استفاده از دستگاه‌های هشدار

• دستگاه‌های هشدار شبانه: این دستگاه‌ها هنگام خیس شدن بستر هشدار می‌دهند تا کودک بیدار شود و به توالت برود. استفاده منظم از این دستگاه‌ها می‌تواند به کودک کمک کند تا به تدریج یاد بگیرد که به سیگنال‌های مثانه خود پاسخ دهد و بیدار شود.

نکات پایانی

درمان شب ادراری نیازمند صبر و حمایت والدین است. برخورد مثبت و تشویقی با کودک و اجتناب از تنبیه و سرزنش می‌تواند به افزایش اعتماد به نفس کودک کمک کند و روند بهبود را تسریع بخشد. مشورت با پزشک یا متخصص اطفال برای بررسی علل احتمالی و ارائه راهکارهای مناسب، می‌تواند بسیار مفید باشد. همچنین، در صورتی که شب ادراری به دلایل پزشکی خاصی مانند عفونت‌های دستگاه ادراری یا دیابت رخ دهد، درمان این مشکلات زمینه‌ای نیز ضروری است.